Όλη η ψυχή μου διάφανη
στα πόδια σου έχει γείρει,
μια πεταλούδα π' άγγιξε
χέρι μικρού παιδιού.
Τ' άγιο σου χάδι καρτερεί
ανήμπορη να φύγει,
αθέλητα τη λάβωσες
τί να 'φταιξες εσύ;
Σε περιβόλι γεύονταν
ξένοιαστη τους ανθούς της
τα βήματά σου σ' έφεραν
διαβάτη ως εκεί.
και ξέχασε τους κρινανθούς
και τις δροσοσταλίδες
και κίνησε αντάμα σου
την ομορφιά να βρει.
Κι όλη η ψυχή της διάφανη
στα πόδια σου έχει γείρει
μια πεταλούδα π' άγγιξε
χέρι μικρού παιδιού.
τ άγιο σου χάδι καρτερεί, ανήμπορη να φύγει,
διπλώνει τις φτερούγες της,
μη μάθεις πως πονεί.
Το ποίημα που δεν ξέχασε η Αμαλία, δεκατρία χρόνια μετά τους Μελίρρυτους λόγους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου