Γύρισα το διακόπτη κι έσβησα
το φεγγάρι
Έκλεισα με πάταγο την πόρτα
και τ' αστέρια σωριάστηκαν μικρές
σπίθες στις πέτρινες πλάκες.
Δέσμια στα γιατί και τα πρέπει
ξέχασα τα χαμόγελα κι έβρεξα
δάκρυα απόγνωσης, το κορίτσι
που το λέγαν Σιωπή.
Αρέσει ιδιαίτερα στην Κατερίνα. Απ' τους Μελίρρυτους λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου